Kiedy przyglądam się pracy moich znajomych nauczycieli, to odnoszę wrażenie, że za bardzo się swoją rolą przejmują. Przygotowują tysiące pomocy lekcyjnych, opracowują fantastyczne sprawdziany, robią gazetki ścienne. Po prostu angażują się całym sercem.

Patrząc na ich zaangażowanie zadałam sobie pytanie: jaki jest cel pracy nauczyciela? Do tej pory myślałam, że tym cele jest nauczyć dzieci, pozwolić im spróbować zrobić coś samemu. Ale jeżeli nauczyciele wszystko zrobią sami, to co pozostanie do zrobienia dzieciom? Patrzeć i słuchać? Ja tak nie potrafiłabym się uczyć.

Ja najlepiej uczę się próbując coś zrobić samemu. Robiąc na początku źle, nieudolnie, ale powoli dochodząc do wprawy. Myślę, że większość ludzi uczy się właśnie w ten sposób.

Z czego zatem wynika to wielkie zaangażowanie nauczycieli i przez to (być może nieświadomie) chęć zabrania dzieciom możliwości spróbowania? Wydaje mi się, że zachęca do tego współczesny system edukacji, gdzie wyniku nauczania oczekuje się natychmiast, gdzie promuje się najbardziej aktywnych nauczycieli. Dla kogo jest ten system edukacji? Dla dzieci? Chyba nie.

Co się stanie jeżeli uczeń spróbuje coś zrobić i mu nie wyjdzie? Np. zostanie poproszony o przygotowanie jakichś pomocy lekcyjnych i zrobi je źle, niedokładnie, krzywo itp. W nagrodę za trud włożony w tę pracę dostanie słabą ocenę i opinię kiepskiego. I na pewno już nie dostanie kolejnej szansy, bo nauczyciel będzie się bał, że uczeń znowu zawali.

Myślę, że warto się nad tym zastanowić robiąc kolejną perfekcyjną pomoc lekcyjną. Tylko, że to wymaga ze strony nauczyciela - mistrza - prawdziwej cierpliwości i wyrozumiałości. Czy to możliwe w dzisiejszych czasach? 

Dodaj Twój komentarz:

"Uczniowie nie chcą się uczyć". Czy to zdanie nie brzmi dla Ciebie znajomo?

Dlaczego oni nie chcą się uczyć? Dlaczego nie chcą zrozumieć, że za kilka lat będą tego żałować? Co więcej - będą płacić za lekcje, będą kupować drogie kursy kiedy będą dorośli. A teraz tak beztrosko marnują swój czas i nerwy nauczyciela. Dlaczego tak się dzieje? Na ten temat napewno niejeden mądry profesor napisał już mnóstwo książek.

Zastanawiam się, czy nie warto byłoby spojrzeć na kwestię chęci do nauki od drugiej strony. Bo na pewno wśród wielu leni i obiboków masz też uczniów, którzy chcą się uczyć. Po prostu chcą. I czasami zadziwia Cię ich wiedza. Dlaczego oni chcą się uczyć? Co ich tak pcha do wiedzy? Może gdyby udało się zrozumieć tych zmotywowanych, to łatwiej byłoby poradzić sobie z motywacją pozostałych?

Nie - nie powiem Ci, co motywuje Twoich geniuszy. Myślę, że najlepiej odpowiedzą Ci na to pytanie oni sami. Jest tylko jedna ważna rzecz, którą musisz zrobić. Musisz zadać im to pytanie. Tak. Zapytaj swoich najlepszych uczniów, dlaczego tak bardzo im zależy. Podejrzewam, że najciekawsze odpowiedzi możesz usłyszeć od łobuzów-geniuszów. Wiesz, o kim mówię, prawda? Nie chodzi mi o kujonów, którzy spokojnie uczą się wszystkiego na pamięć i sami nie wiedzą, po co się tego uczą. Chodzi mi o tych, którzy ciągle przeszkadzają na lekcji, ale wyrwani do odpowiedzi zawsze zaskakują Cię pozytywnie. Zapytaj ich. Ciekawa jestem, co ci odpowiedzą.

Często rozmyślam nad analogią między szkołą a przedsiębiorstwem. Nauczyciel, to kierownik, który wyznacza cele dla swoich uczniów-pracowników. I wspólnie je realizują. Dobry kierownik wie, co motywuje jego pracowników. Zna ich. Tak samo dobry nauczyciel wie, jak zachęcić swoich uczniów do nauki. Dowiedz się, co motywuje Twoich asów.

Dodaj Twój komentarz: