Kiedy przyglądam się pracy moich znajomych nauczycieli, to odnoszę wrażenie, że za bardzo się swoją rolą przejmują. Przygotowują tysiące pomocy lekcyjnych, opracowują fantastyczne sprawdziany, robią gazetki ścienne. Po prostu angażują się całym sercem.

Patrząc na ich zaangażowanie zadałam sobie pytanie: jaki jest cel pracy nauczyciela? Do tej pory myślałam, że tym cele jest nauczyć dzieci, pozwolić im spróbować zrobić coś samemu. Ale jeżeli nauczyciele wszystko zrobią sami, to co pozostanie do zrobienia dzieciom? Patrzeć i słuchać? Ja tak nie potrafiłabym się uczyć.

Ja najlepiej uczę się próbując coś zrobić samemu. Robiąc na początku źle, nieudolnie, ale powoli dochodząc do wprawy. Myślę, że większość ludzi uczy się właśnie w ten sposób.

Z czego zatem wynika to wielkie zaangażowanie nauczycieli i przez to (być może nieświadomie) chęć zabrania dzieciom możliwości spróbowania? Wydaje mi się, że zachęca do tego współczesny system edukacji, gdzie wyniku nauczania oczekuje się natychmiast, gdzie promuje się najbardziej aktywnych nauczycieli. Dla kogo jest ten system edukacji? Dla dzieci? Chyba nie.

Co się stanie jeżeli uczeń spróbuje coś zrobić i mu nie wyjdzie? Np. zostanie poproszony o przygotowanie jakichś pomocy lekcyjnych i zrobi je źle, niedokładnie, krzywo itp. W nagrodę za trud włożony w tę pracę dostanie słabą ocenę i opinię kiepskiego. I na pewno już nie dostanie kolejnej szansy, bo nauczyciel będzie się bał, że uczeń znowu zawali.

Myślę, że warto się nad tym zastanowić robiąc kolejną perfekcyjną pomoc lekcyjną. Tylko, że to wymaga ze strony nauczyciela - mistrza - prawdziwej cierpliwości i wyrozumiałości. Czy to możliwe w dzisiejszych czasach? 

Dodaj Twój komentarz: